Daði Guðbjörnsson myndlistarmaður sýnir fjölbreytileg verk á sýningu í Kirsuberjatrénu á Vesturgötu. „Þetta eru á milli 30–40 verk, yfirlit yfir það sem ég hef verið að gera í myndlistinni síðastliðinn vetur og á vordögum og sýnir vel ólíkar vinnuaðferðir í myndlist,“ segir Daði. „Þarna eru grafíkmyndir sem margir þekkja en ég hef verið að selja mikið af þeim síðustu áratugina. Ég sýni líka vatnslitamyndir en margir eru hrifnir af slíkum myndum, þar er notuð tækni sem er skemmtilega erfið fyrir listamanninn og það er gaman að eiga við hana. Á sýningunni eru einnig olíumálverk og ljósmyndir sem sýna borgina eða landslag og saman við þær set ég hluta úr málverkunum mínum með stafrænni tækni, þar er ég á nýjum slóðum.“

Daði, sem er afkastamikill listamaður, er spurður um vinnuvenjur sínar. „Ég er svokölluð A-týpa,“ segir hann. „Ég vakna og fæ mér morgunverð með konu minni og þegar hún fer í vinnuna þá fer ég í vinnustofuna og vinn þar til hádegis. Eftir það fer ég á Mokka og breytist í kaffihúsabóhem í klukkutíma eða svo. Þá er ég mjög kærulaus og læt eins og enginn sé morgundagurinn. Síðan fer ég heim og vinn aftur í þrjá til fjóra tíma.“

Andleg verk

Hvernig gengur þér að lifa af listinni?

„Það gekk mjög vel þar til kreppan kom, þá var ég óheppinn að því leyti að almenningur varð það skynsamur að hann fór að borga niður skuldir sínar í staðinn fyrir að fjárfesta í listaverkum. Núna er ástandið orðið heldur skárra og mér tekst þokkalega að lifa af listinni.“

Þú ert búinn að vera lengi að, sérðu sjálfur þróun í myndlist þinni?

„Ég kom inn myndlistarheiminn um 1980 með nýja málverkinu svokallaða þegar teikningin og litirnir voru hafðir mjög hráir. Spíralformið, tákn lífsorkunnar, hefur fylgt mér frá upphafi og seinni árin eru verkin orðin andlegri. Ég vinn lengur með myndirnar en áður og það sést á þeim. Litanotkunin er líka orðin yfirvegaðri, ég nota liti mikið en þeir eru ekki eins ögrandi og þeir voru á tímabili.“

Hugleiðir á hverjum degi

Má ekki segja að ákveðin bjartsýni einkenni verk þín?

„Mig langar til að færa fólki gleði. Öll þekkjum við gleðina en lífið tekur stundum á okkur, gleðin og jákvæðnin, sem er kjarninn í okkur, stíflast. Stundum virðist sem neikvæðnin hafi tekið völdin en hún er ekki kjarninn í okkur, heldur gleðin.“

Áttu auðvelt með að halda í gleðina?

„Rétta svarið við þessari spurningu er Sahajayoga. Ég hugleiði á hverjum degi, á morgnana og svo aftur á kvöldin og í vinnustofunni hlusta ég mikið á hugleiðslutónlist. Þannig að segja má að verk mín verði til í hugleiðslu.“

Finnst þér að fólk skynji andlega þáttinn í verkum þínum?

„Já, fólk talar um það. Stundum koma útlendingar í vinnustofuna og þeir átta sig strax á þessu en verða um leið kannski dálítið hissa því þetta er ekki það sem þeir áttu von á. Þegar ég var að hefja minn myndlistarferil var það einkennandi fyrir íslenska myndlist að myndir voru dökkar og þungt yfir þeim. Listamennirnir voru bundnir af hinum myrku öldum okkar, en þó eru vissulega til undantekningar frá dimmunni í íslenskri listasögu. Þetta hefur breyst með nýjum kynslóðum, það er komin meiri birta og litadýrð í myndlistina.“