Bryan Ferry heillar í Hörpu
Stundum finnst manni sem Bryan Ferry standi í námunda við þá stóru. En staðreyndin er sú að hann er heldur seinheppinn. Með hljómsveitinni Roxy Music var hann einn af frumkvöðlum glamrokksins, en David Bowie tók fljótlega fram úr og varð framsæknasta rokkstjarna áttunda áratugarins og stærri poppstjarna á þeim níunda líka.
Stundum finnst manni sem Bryan Ferry standi í námunda við þá stóru. En staðreyndin er sú að hann er heldur seinheppinn.
Bowie hafði auk þess af honum fyrirsætuna Amanda Lear, sem birtist með svartan jagúar framan á For Your Pleasure-plötunni, og á endanum samstarfsmanninn Brian Eno líka. Meðspilarinn Eno samdi Windows-stefið og framleiddi U2, á meðan Mick Jagger stakk af með annarri kærustu Ferrys, Jerry Hall. Loks gerði Bryan Ferry á hátindi ferilsins þau skelfilegu mistök að láta taka mynd af sér í suður-amerískum kúrekabúningi. „How Gauche Can a Gaucho Get?“ skrifaði tónlistarblaðið NME og næstu fimm árin eða svo tók enginn hann alvarlega í Bretlandi.
Ferry tókst þó einu sinni að ná í fyrsta sætið í heimalandinu, en það var eina smáskífulagið sem hann samdi ekki. Það var útgáfa af Lennon-laginu „Jealous Guy“ sem rauk upp vinsældalistana á samúðaratkvæðum rétt rúmum mánuði eftir að Lennon var skotinn. Það lag fékk að sjálfsögðu að óma í Hörpu á mánudagskvöld, eins og öll kvöld þegar Ferry á í hlut.
Tónleikarnir hófust á titillagi nýju plötunnar „Avonmore“ en fóru fyrst almennilega af stað með tvennunni „Slave to Love“ og „Don‘t Stop the Dance“. Hér er strax splæst í vinsælustu lögin, en dampi er haldið með hinu ágæta en illa titlaða „Oh Yeah“. Þetta er Ferry eins og við þekkjum hann, sem segir konunni að betra sé að sitja áfram í bílnum eða fara í bíó, þræll ástarinnar sem bíður hennar á venjulega staðnum, talsvert fágaðri útgáfa af Ölstofugæja.
Svo kemur lag af plötunni Dylanesque, þó ekki sé ljóst að Bryan Ferry að syngja Bob Dylan sé endilega það sem heimurinn þarfnast. Óli Palli spurði hann um daginn hvort hann hefði hitt Dylan, Ferry sagði nei, en hefði þó séð hann á tónleikum. Kannski eins gott að hann hafi aldrei kynnt Dylan fyrir kærustunni.
Flestir Ferry-tónleikar eru öðrum líkir. Hann segir ekki mikið við áhorfendur en gott ef hann er ekki frekar kynþokkafullur á gömlu spóaleggjunum, ekki síst þegar hann situr við hljómborðið. Í þetta sinn fá bakraddasöngvararnir ekki að skyggja á hann, ólíkt því sem gerðist þegar McDonalds-systurnar voru með í för og þessir virðast einmitt ráðnir til að gera það ekki. Þó yfirgefur hann sviðið um stund á meðan hinn þokkafulli saxófónleikari Jorja Chalmers tekur yfir í löngum instrúmental kafla.
Þegar Ferry snýr svo aftur raðar hann út slögurunum og salurinn er á fótum þar eftir, en íslenskir áhorfendur hafa verið upp á sitt besta síðan þeir uxu upp úr sveitaballsstemningunni. Sérstaklega eftirminnilegt er lagið „If There Is Something“, sem sjálfur Bowie flutti á einni af sínum síðri plötum.
Breska popppressan hefur sérstaklega gaman af að níða Ferry, verkamannasoninn sem þykist vera yfirstéttarmaður, og ekki skánaði það þegar sonur hans var handtekinn fyrir að mótmæla til stuðnings refaveiðimönnum. En það er óþarft að gera grín, kvöldstund með Bryan Ferry er tíma vel varið og ég játa að ég fékk gæsahúð minnst einu sinni.
