Viveca Sten hefur áunnið sér vinsældir íslenskra lesenda fyrir glæpasögur sínar sem hafa verið góð afþreying. Í nýrri bók, Í hita leiksins, hverfist atburðarásin um unglinga og eiturlyfjavanda. Ungt fólk streymir til Sandham-eyju til að halda upp á Jónsmessu með tilheyrandi neyslu áfengis og vímuefna og um morguninn finnst lík ungs manns. Líkt og fyrr er lögfræðingurinn Nora Linde aðalpersóna bókarinnar og er nú komin í samband við Jónas sem á unglingsdóttur. Vinur Noru, rannsóknarlögreglumaðurinn Thomas, kemur einnig mjög við sögu.
Atburðarásin er hæg, reyndar svo mjög að það er á kostnað spennu sem lítið fer fyrir í bókinni, fyrir utan lokametrana. Sten er mjög upptekin af því böli sem fíkniefni valda í lífi unglinga og henni liggur hér meira á hjarta en í fyrri bókum. Hún leggur sig fram við að skyggnast inn í sálarlíf og hugsanir unglinga en afraksturinn er því miður ekki nægilega áhugaverður. Hinn vel meinandi boðskapur er þarna og lesandinn skynjar hann en hætt er við því að hann verði ekki mjög snortinn því klisjurnar eru of margar og það sem þarna er sagt, til dæmis um viðhorf pilta til stúlkna, hefur verið sagt svo oft áður og mun betur en þarna er gert. Þarna er einfaldlega flest eftir formúlunni og nær ekkert kemur á óvart.
Í hita leiksins er fremur máttlaus glæpasaga og verst er að spennan, sem lesendur glæpasagna sækja í, er ekki þarna. Sten hefur í fyrri bókum tekist mun betur upp en hér.
