Höfundur: Bryndís Loftsdóttir.
–
Það kannast líklega flestir við sögu Jules Verne, um yfirstéttarspjátrunginn Filias Fogg, sem árið 1872 veðjar við klúbbfélaga sinn um að hann komist hringinn í kringum jörðina á 80 dögum. Filias er leiðinlega smámunasamur karakter, afar stoltur og upptekinn af breskum siðum og venjum. Í upphafi leikritsins ræður hann til sín franskan þjón, Passepartout, og saman ferðast þeir í kappi við klukkuna, með tösku fulla af peningum, í kringum jörðina. Á hæla þeirra fylgir rannsóknarlögreglumaðurinn Fix sem er sannfærður um að Filias Fogg sé eftirlýstur bankaræningi.
Boðskapur verksins er víðsýni og umburðarlyndi gagnvart siðum og venjum fólks af öðrum kynþáttum. Hinn þröngsýni Filias breytist á ferðalaginu, hann finnur meira að segja ástina í lífi sínu á fjarlægum slóðum. En söguþráðurinn er gamaldags, persónurnar einfaldar og ferðalagið lítið spennandi. Verkinu er haldið uppi af fjórum leikurum ásamt tveimur sviðsmönnum og hljóðfæraleikurunum Baldri Ragnarssyni og Gunnari Ben. Það voru kannski þeir tveir síðasttöldu sem voru hvað ferskastir á sviðinu, maður bjóst hálfpartinn við því að þeir mundu brjóta allar reglur og gera eitthvað alveg rosalega óvænt og hættulegt. Það gerðist því miður ekki en það var áhugavert að sjá þá spila á öll þau hljóðfæri sem gripið var til. Reynt er að fjölga andlitum á sviðinu með því að draga fram brúður í líki ýmissa þekktra einstaklinga frá þessu tímabili en það mistekst. Brúðurnar eru of litlar, texti þeirra klisjukenndur, túlkunin óspennandi og tengingin óskýr.
Fátt kemur á óvart nema þá helst hversu hratt leikurunum tekst að skipta um búninga.
Ekki veit ég af hverju þetta verk rambaði á stóra sviðið. Í kynningarefni frá leikhúsinu frá því í haust var gert ráð fyrir að það yrði sýnt í Kassanum. Það hefði sannarlega farið betur á minna sviði í meiri nánd við áhorfendur. Þetta er löng sýning, rúmlega tveir klukkutímar, og undir lokin var orðið meira spennandi að sjá hvort ungir áhorfendur héldu sýninguna út heldur en hvort Filiasi Fogg tækist að komast í tæka tíð til London. Það er ekki annað hægt en að setja spurningarmerki við erindi þessa verks á stóra svið Þjóðleikhússins og jafnvel erindi þess yfir höfuð. Margreyndur leikstjóri og þekktir leikarar standa að sýningunni en það dugar ekki til. Fátt kemur á óvart nema þá helst hversu hratt leikurunum tekst að skipta um búninga. Frumleiki og töfrar eru hins vegar víðs fjarri.
