Beinskeytt orð Hannesar Lárussonar um íslenska myndlist sem hann lét falla í viðtali á dv.is um helgina hafa vakið nokkra athygli í listaheiminum. Tilefni viðtalsins var sýningin Kwitcherbellíakin sem hann stóð að ásamt Tinnu Grétarsdóttur og Ásmundi Ásmundssyni – en það er sami hópurinn og stóð að einni umdeildustu listsýningu síðustu ára, Koddu, árið 2009.

Ræddi Hannes meðal annars um gagnrýnisleysi íslenskra listamanna og hversu óáberandi þeir væru í umræðunni, en þar með sé það fyrst og fremst markaðurinn og pólitíkin sem ákvarði hvaða farangur íslenskt samfélag taki með sér inn í framtíðina.

„Það er engin andstaða lengur innan listaheimsins og engin gagnrýni kemur almennt frá listamönnum; sem reyndar er ekki von þar sem tilvistargrundvöllur þeirra er mjög þröngt skammtaður. Listamenn eru alltaf að reyna að gera hosur sínar grænar fyrir utanaðkomandi öflum og missa smám saman sjónar á einhverjum dýpri veruleika.
Það er ekki viðurkennt lengur í þessari menningu – og alls ekki á Íslandi – að listamenn séu hugsandi verur. Ef þið flettið upp í dagblöðum frá 20, 30 eða 40 árum síðan þá eru löng viðtöl við listamenn því þeir voru álitnir hafa eitthvað til málanna að leggja, þetta er útilokað í dag! Ef þeir halda að þeir séu svolítið gáfaðir þá leika þeir sig meira að segja heimska svo eitthvert mark verði tekið á þeim.
Þetta leiðir svo aftur til þess að alvarlegum fræðimönnum eða hugsandi fólki dettur varla lengur í hug að fá myndlistarmenn í umræður eða pallborð um pólitík, eða samfélagsmál, jafnvel ekki einu sinni um arkitektúr eða stefnumótun í eigin fagi. Samfélagskrafan virðist vera að listamenn séu grínaktugir, eilífðar popparar og „afþreyjarar“ sem umfram allt eru þægir ljáir í þúfu, malandi gæludýr. Fólk virðist ekki lengur vilja sækja vit og visku í listirnar heldur staðfestingu og réttlætingu á eigin hringavitleysu.“

Lestu viðtalið í heild sinni á www.dv.is/menning