Höfundur: Bryndís Loftsdóttir.

Blái hnötturinn var nýlega frumsýndur á stóra sviði Borgarleikhússins. Þetta er í annað skipti sem leikgerð Sögunnar af bláa hnettinum eftir Andra Snæ Magnason er sviðsett hér á fjölum atvinnuleikhúss en þessi frábæra saga fagnar líklega 17 ára útgáfuafmæli sínu um þessar mundir.

Verkið fjallar um börn sem búa í friði frá fullorðnum á bláa hnettinum. Þau ráða lífi sínu algjörlega sjálf og allt gengur að óskum þar til Gleði-glaumur lendir á plánetunni. Hann minnir um margt á Loka Laufeyjarson, þetta er slægur kaupmaður og mikill bragðarefur. Hann galdrar fram tilbúnar þarfir fyrir börnin og ginnir þau til að láta æsku sína af hendi í skiptum fyrir kitlandi flugferðir, teflonhúðun og annað prjál. Honum tekst meira að segja að selja þeim hugmyndina um að negla sólina fasta uppi á himni svo dagsbirtan yfirgefi þau aldrei.

Fyrir slysni lenda tvö þessara barna hinum megin á hnettinum. Þar ríkir eilíft myrkur síðan sólin hætti að geta svifið í kringum plánetuna. En í myrkrinu búa líka börn og aðrar lífverur sem höfðu dafnað ágætlega þangað til sólin hætti að birtast. Eftir að strandaglóparnir, Brimir og Hulda, ljúga því að þeim að sólin sé líka horfin á þeirra heimaslóðum, hjálpa börnin í myrkrinu þeim að komast til baka. Þar hefst hins vegar barátta Brimis og Huldu við sölumennsku Gleði-glaums og neysluæðið sem runnið er á hin börnin.

Þetta er tveggja og hálfs tíma sýning sem borin er uppi af um 20 börnum auk Björns Stefánssonar í hlutverki Gleði-glaums og tveggja annarra leikara. Sviðsmyndin er óvenjuleg, líkust brotlentum regnboga, búningaskipti Gleði-glaums minna á tískusýningu og það er sungið og dansað af miklum krafti. Það læddist hins vegar ónotalega að mér að sjálfur Gleði-glaumur hafi haft fingur í uppfærslunni. Þetta er mikil og stór sýning þar sem ekkert hefur verið til sparað. Leikskráin er svo myndarleg að hálf bókin hefði hæglega komist fyrir í henni og í hléi eru litlir leikhúsgestir lokkaðir til þess að kaupa ávaxtasafa í blárri diskókúlu. Þrátt fyrir aðdáunarverða frammistöðu allra krakkanna í sýningunni þá snertir innihald sögunnar mann ósköp lítið. Áherslan á áhrif og útlit sýningarinnar virðist hafa sigrað sjálfa söguna og boðskap hennar. Börnin hlæja og skemmta sér á sviðinu en fáar fyndnar línur eru í handritinu svo áhorfendur sitja bara þolinmóðir, svolítið útundan í fjörinu.

Einhvers staðar á leiðinni á stóra sviðið, í þessari veglegu stórsýningu, hefur boðskapur bókarinnar um nægjusemi og staðfestu, týnst. Og þar með nær allur galdur nema sjálf sýndarmennskan í „showinu“.