Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar:
Heimsbyggðin hefur undanfarið þurft að þola dágóðan skammt af vondum kosningaúrslitum. Má þar nefna Brexit, þar sem breskum kjósendum urðu á mistök sem líkast til munu verða afdrifarík fyrir land og þjóð. Kjör Donalds Trump var síðan kjaftshögg fyrir alla heimsbyggðina, sem er enn nokkuð ringluð og miður sín. Sigur Erdogans forseta í Tyrklandi var svo áfall fyrir lýðræðið. En nú koma góðu tíðindin. Evrópumaðurinn og miðjumaðurinn, hinn óháði frambjóðandi Emmanuel Macron, bar sigur úr býtum í fyrri umferð frönsku forsetakosninganna og fátt getur komið í veg fyrir að hann verði næsti forseti Frakklands. Þjóðernissinninn Marine Le Pen kemur á hæla honum og mun keppa við hann um forsetastólinn. Munurinn á þessum tveimur frambjóðendum er ekki mikill, hann fékk rúm 23 prósent atkvæða en hún tæp 22 prósent. Það er hins vegar ljóst, og er Frökkum til hróss, að sjónarmiðin sem Le Pen stendur fyrir eru ansi ólíkleg til að laða að fjöldafylgi. Lýðræðissinnaðir Frakkar eiga bara einn kost í stöðunni sem er að berjast gegn öfgaöflum á hægri kanti stjórnmála.
Macron er góðu heilli stuðningsmaður Evrópusambandsins og sigur hans er mikilvægur fyrir sambandið, engu síður en fyrir Frakka. Það hefði hörmuleg jarðskjálftavekjandi áhrif í Evrópu yrði Marine Le Pen forseti Frakklands með sín mannfjandsamlegu viðhorf og einangrunarstefnu. Frakkar hafa þurft að líða mikið á undanförnum misserum vegna tíðra hryðjuverka sem hafa fært hægri sinnuðum öfgamönnum vopn í hendur. Vel hefði mátt ímynda sér að hatursáróður þessara manna gegn múslimum og innflytjendum hefði átt meiri hljómgrunn í þessum kosningum en raun varð á. Af þessu má kannski læra það að fyrirfram er ekki rétt að vanmeta skynsemi fólks.
Francois Hollande, hinn lítt vinsæli Frakklandsforseti, hefur lýst yfir stuðningi við Emmanuel Macron. Hollande segir að sigur hægri öfgaflokka myndi kljúfa Frakkland. „Gagnvart slíkri hættu er ómögulegt að þegja eða sýna hlutleysi,“ sagði hann. Þetta er rétt hjá forsetanum. En það eru ekki bara Frakkar sem verða að láta í sér heyra og taka afstöðu og berjast gegn þeirri ógn sem stafar af öfgafullum þjóðernissinnum. Það er skylda allra lýðræðissinnaðra manna hvar sem þeir búa.
Ýmislegt getur gerst í kosningabaráttu en blessunarlega bendir þó ekkert til annars en að Evrópa sjái fram á góðan 7. maí.
