Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar: Nýleg skoðanakönnun opinberaði það sem flestir vissu reyndar fyrir, að Katrín Jakobsdóttir nýtur yfirburðastöðu þegar spurt er hvaða einstakling fólk vill helst sjá í stóli forsætisráðherra. Þjóðinni hefur því orðið að ósk sinni, nú þegar ný ríkisstjórn tekur við völdum undir forystu hennar. Hennar eigin flokksmenn ættu að gleðjast hvað mest, en einhver misbrestur er þó á því. Hinn nýi forsætisráðherra mun því þurfa að búa við nokkurt heimilisböl en bítur eflaust á jaxlinn og huggar sig við að hafa meginþorra flokksmanna og landsmanna á sínu bandi. Merkilegt er þó að sjá enn eina ferðina hvernig vinstri menn skapa óeiningu innan eigin flokks þegar mikilvægt er að þeir standi saman. Hvernig í ósköpunum geta einstaklingar innan Vinstri grænna harmað að flokkurinn sé kominn í lykilstöðu í íslenskum stjórnmálum með forsætisráðherra sem nýtur vinsælda og virðingar meðal þjóðarinnar? Það er vissulega skiljanlegt að innan Vinstri grænna séu menn svekktir vegna þess að ekki tókst að mynda vinstri stjórn en slíkt var einfaldlega ekki möguleiki og auk þess var engin sérstök eftirspurn eftir því hjá þjóðinni. Menn verða að sætta sig við það en ekki viðra gremju sína opinberlega og efna til úlfúðar innan eigin flokks. Hver græðir á slíku upphlaupi? Sannarlega ekki Vinstri græn.
Það er sjálfsögð sanngirni að gefa þessari ríkisstjórn tækifæri til að sanna sig. Órólega deildin innan Vinstri grænna ætti að slaka á en ekki veifa rauða spjaldinu í tilfinningaupphlaupi.
Ríkisstjórnarsamstarf byggist á málamiðlunum og þar verða allir að gefa eftir. Það á við þetta ríkisstjórnarsamstarf sem önnur. Það er þó ekki eins og Vinstri græn, Sjálfstæðisflokkurinn og Framsóknarflokkurinn geti ekki sameinast í heilindum um einstök mál. Óneitanlega hefðu frjálslyndir Evrópumenn viljað að eindrægnin væri ekki jafn mikil og hún er þegar kemur að Evrópusambandinu. Versta setning stjórnarsáttmálans hlýtur að vera þessi: „Hagsmunum Íslands er best borgið með því að standa áfram utan Evrópusambandsins.“ Auðvitað er ekki svo, en í því máli er engin von til að ríkisstjórn Katrínar Jakobsdóttur sjái ljósið. Þar er hún hið argasta afturhald.
Ríkisstjórnin virðist ætla að vera framfarasinnaðri í öðrum málum. Hún hefur þegar gert nokkra lukku með því að heita því að afnema bókaskattinn, en sú gjörð mun efla bókaútgáfu í landinu. Ríkisstjórnin boðar stórsókn í menntamálum og heitir því að stórefla heilbrigðiskerfið. Fylgst verður með því að hún standi þar við stóru orðin. Hún er síðan líkleg til að viðhalda nauðsynlegum stöðugleika.
Það virðist komið undir Vinstri grænum hversu langlíf þessi ríkisstjórn verður. Þar á bæ ættu menn að hafa í huga örlög Bjartrar framtíðar sem tortímdi sjálfri sér þegar hún sleit fyrirvaralaust ríkisstjórnarsamstarfi.
Dugnaðarforkurinn Jóhanna Sigurðardóttir talaði á sínum tíma um villikettina í Vinstri grænum sem erfitt var að eiga við. Þeir eru enn á stjái en hversu margir og fyrirferðarmiklir á eftir að koma í ljós.
