Robert Buckanan (Buchanan) fæddist í Nova Scotia í Kanada árið 1862. Ekki verður hér dvalið við bernsku hans en skotist 24 ár fram í tímann, til ársins 1886.
Það ár, eftir að hafa numið læknisfræði við Edinborgar-háskóla í Skotlandi, flutti Buckanan ásamt eiginkonu sinni, Helen, og ungri dóttur þeirra, til New York-borgar þar sem hann opnaði eigin læknastofu í New York-borg. Þrátt fyrir að hann verði nánast öllum sínum frítíma á krám og í vændishúsum afrekaði hann að halda úti nokkuð farsælli læknastofu.
Samkvæmt sumum heimildum skildi Buckanan við Helen á sumarmánuðum 1890. Samkvæmt öðrum heimildum, sem notaðar verða hér, skildi hann við eiginkonu sína 12. nóvember það ár. Sautján dögum síðar kvæntist hann Önnu Sutherland.
Anna þessi var tuttugu árum eldri en Buckanan og var farsæl framkvæmdastýra hóruhúss í Newark á New Jersey. Ætla má að kynni hafi tekist með þeim tveimur í einni fjölmargra heimsókna læknisins í slík hús.
Anna hafði ekki útlitið með sér; hún var lágvaxin og feit með litað hár, appelsínugult, og stóra vörtu á nefbroddinum.
Buckanan sá þó einn mikinn kost við kvonfangið; Anna var vellauðug og á meðal auðæfa hennar voru 50.000 Bandaríkjadalir, sem læknirinn taldi hana á að ánafna honum í erfðaskrá hennar.
Hjónakornin komu sér fyrir í íbúð við West 11.-stræti í New York, en Buckanan lagði sig í líma við að halda hjónabandinu leyndu og telja fólki trú um að Anna væri aðeins ráðskona hans. Anna gerðist síðar móttökustjóri á læknastofu eiginmanns síns.
Með tíð og tíma spurðist út að Anna væri eiginkona læknisins og fyrrverandi pútnahússstýra í þokkabót og fólk fór að leita til annarra lækna. Fyrir vikið tók innkoma Buckanan mikla dýfu.
Að sögn ríkti lítill friður á heimili hjónanna. Þau rifust eins og þeim væri borgað fyrir það og undir lok árs 1891 hótaði Anna að yfirgefa lækninn. Þann vetur var ljóst að Buckanan hugnaðist ekki hvaða stefnu hjónabandið hafði tekið og hafði hann á orði við vini sína að „gamla herfan“ væri óþolandi og hann yrði „losna við hana, hvað sem það kostaði“.
Þann 21. apríl, 1892, tilkynnti Buckanan að hann hygðist sigla til Skotlands og yrði einn í för. Fjórum dögum fyrir fyrirhugaða brottför hætti hann við vegna veikinda eiginkonu sinnar.
Buckanan kallaði til tvo lækna til að koma Önnu til heilsu, en allt kom fyrir ekki og heilablóðfall varð henni að bana. Þremur vikum síðar kvæntist Buckanan fyrri eiginkonu sinni, Helen, í Nova Scotia og var þá 50.000 Bandaríkjadölum ríkari enda eini erfingi Önnu.
Saga þessi kynni að hafa endað þegar þarna var komið sögu, en sú varð ekki raunin. Í maí, 1892, ákvað blaðamaður í New York að skoða dauðsfall Önnu eftir að hafa heyrt orðróm þess efnis að ekki hefði allt verið þar með felldu. Vinir Önnu voru meðal annars sannfærðir um að henni hefði verið byrlað eitur.
Blaðamaðurinn, Ike White, hóf að grafast fyrir um málið og á meðal þess sem hann hnaut um voru orð sem Buckanan hafði látið falla tveimur árum áður. Þá hafði verið réttað yfir læknanema að nafni Carlyle Harris. Hann var ákærður fyrir að hafa banað unnustu sinni með eitri. Í fyrstu hafði verið talið að banamein hennar hefði verið slag, en depilblæðingar á sjáöldrum hennar leiddu til frekari rannsóknar og í ljós kom að henni hafði verið gefinn banvænn skammtur af morfíni. Harris var sakfelldur og dæmdur til dauða.
Buckanan hafði fylgst með málinu af miklum áhuga og iðulega talað um Harris sem „klaufskt fífl“ og „heimskan amatör“. Hafði Buckanan gortað sig af að geta fyrirbyggt að einkenni eitrunar kæmu fram við líkskoðun. Það gæti hann gert með því að setja atrópín í augu fórnarlambsins, en atrópín er unnið er úr jurtinni völvuauga sem einnig er nefnd sjáaldursjurt.
Vegna þess sem White hafði komist á snoðir um hóf hann herferð fyrir því að lík Önnu yrði grafið upp, enda ekki öll kurl komin til grafar að hans mati.
Honum varð að ósk sinni og viti menn; rannsókn leiddi í ljós leifar af morfíni í líffærunum og Buckanan var ákærður fyrir morð.
Fljótlega eftir að réttarhöld yfir Buckanan hófust varð ljóst að málflutningur myndi að stærstum hluta byggja á réttarvísindum, sem þá voru ný af nálinni.
Sækjendur og verjendur tefldu fram sínum sérfræðivitnum sem kepptust við að bera brigður á vitnisburð hver annars. Gripið var til þess ráðs að koma með kött í réttarsalinn og honum gefið morfín. Síðan var atrópín sett í augu kisa og kviðdómarar fengu að sjá með eigin augum áhrif þess – augu kattarins þöndust út.
Saksóknarinn notaði tækifærið og minnti á það sem áður hafði komið fram; að hjúkrunarkona hafði séð Buckanan beygja sig yfir fárveika eiginkonu sína og setja eitthvað í augu hennar.
Útlit var fyrir að ákæruvaldið væri með unnið mál í höndunum, en aðallögfræðingur Buckanan, William O’Sullivan, hafði verið læknir áður en hann sneri sér að lögfræði.
Hann kallaði fyrir höfuðvitni ákæruvaldsins, Rudolph Witthaus prófessor, og, með því sem virtust sárasaklausar spurningar, tókst að rugla það í ríminu og láta það mála sig út í horn. Síðan kallaði O’Sullivan fyrir sinn eigin sérfræðing sem rak smiðshöggið á vörn hans.
Þegar þarna var komið sögu gat brugðið til beggja vona fyrir Buckanan og reyndar líklegra að hann yrði sýknaður. Hann hafði verið þögull öll réttarhöldin, og nánast líkari áhorfanda en sakborningi. O’Sullivan varð hugsað til réttarhaldanna yfir Harris. Þá hafði honum, líkt og fjölmörgum kollega hans, fundist sú ákvörðun Harris að bera ekki vitni hafa unnið verulega gegn honum. Hann hugðist ekki gerast sekur um slík mistök og taldi Buckanan á að bera vitni.
Í ljós kom að það var afar misráðið. Buckanan birtist kviðdómi sem sjálfumglaður vælukjói og versnaði bara þegar hann var gagnspurður af sækjandanum, Francis Wellman. Þegar upp var staðið hafði Buckanan hvort tveggja svarað með lygum og komist í fullkomna mótsögn við sjálfan sig. Hann nánast haltraði þegar hann yfirgaf vitnastúkuna.
Kviðdómur dró sig í hlé 25. apríl og eftir 28 klukkustundir á rökstólum varð niðurstaða hans að Buckanan væri sekur.
Buckanan var dæmdur til dauða og var dómnum áfrýjað og byggði áfrýjunin á að áhöld væri um þau vísindalegu sönnunargögn sem lögð voru fram við réttarhöldin. Witthaus prófessor, sem fannst hann hafa verið niðurlægður við réttarhöldin, hafði lagst í mikla vinnu og taldi sig reiðubúinn til að hnekkja umræddum sönnunargögnum.
Buckanan reið ekki feitum hesti frá áfrýjuninni og 2. júlí, 1895, settist hann í rafmagnsstólinn í Sing Sing-fangelsinu í New York-ríki.
