„Uppljómuð kvennabúr“ í Antwerpen og „mórauðir labbakútar“ í Hamborg
Skaftfellingurinn Stefán Filippusson þekkti land sitt betur en flestir aðrir samtímamenn hans og vann hann sem leiðsögumaður fyrir erlenda ferðamenn til margra ára. Á erlendri grund var hann síður kunnugur og hélt hann í fyrsta skipti utan árið 1953 þegar hann var 83 ára gamall. Vann hann þá utanlandsferð í happadrætti Sjálfstæðisflokksins og ritaði ferðasögu sína í Lesbók Morgunblaðsins um haustið.
Stefán valdi að fara með skipinu Goðafossi í júlímánuði vegna þess að það fór um fleiri lönd en önnur skip sem í boði voru. Alls ferðaðist Stefán um fimm lönd: Bretland, Írland, Þýskaland, Holland og Belgíu. Siglt var frá Hafnarfirði suður með Færeyjum og til Írlands. Stefán segir: „Eitthvað fór þá að gutla í sjó svo að blessaðar ungu konurnar, sem í skipinu voru, tóku sjósótt, en ég gaf þeim góðar pillur og hresstust þær svo að daginn eftir voru þær allar kátar og brosandi út að eyrum.“
Sveitamaðurinn gamli fann sjálfur ekki fyrir sjóveiki en breyting klukkunnar og dimmar sumarnætur rugluðu hann í ríminu. Missti hann næstum af morgunverðinum vegna þessa. Á Írlandi var hann hrifinn af fólki og náttúru en síður af stórum hestunum. „Ekki leizt mér þeir reiðhestlegir og ekki hefði ég viljað hafa þá í langferðum um öræfi Íslands.“
Þá var siglt til Antwerpen í Belgíu og Stefáni var fylgt inn í borgina af vélstjóranum Ingvari Björnssyni. „Honum var trúandi fyrir þessum álf, sem var eins og hálfviti í stórborg.“ Þeir skoðuðu reisulegar kaþólskar kirkjur, ráðhús, verslunarhús og torg borgarinnar. Loks kom að því að Ingvar dró gamla manninn að „verslunargötu“ einni sem Stefán segist ekki hafa séð eftir að heimsækja.
Lýsti hann götunni svo: „Þarna voru þá uppljómuð kvennabúr, þar sem ljómandi jómfrúr sýndu sig í gluggunum, en aðra verslunarvöru var þar ekki að hafa. Ég hefði óefað keypt eina, ef ég hefði treyst mér að fá innflutningsleyfi á hana á Íslandi. Og mér fannst þeim lítast vel á mig, svo að ég gekk nær.“
Ingvar varaði þá Stefán gamla við og sagði að þær gætu tekið hatt hans. Karlinn sagði að það væri lítil fyrirstaða en Ingvar sagði þá að þær myndu jafnvel stökkva út tvær eða þrjár og hrifsa hann sjálfan inn. „Þá leizt mér nú ekki á blikuna og vildi ekki verða bergnuminn af þeim huldumeyjum, svo að ég hypjaði mig burt.“
Ferðaðist Stefán nú víða með hópnum, til Rotterdam í Hollandi og Hamborg í Þýskalandi. Í Hamborg komst hann í kynni við fólk af öðrum kynþáttum sem ekki var mikið um í Skaftafellssýslunum. „Þarna var víst margt um flóttafólk og þarna sá ég mórauða labbakúta, lága og varaþykka, voru þeir í hópum og hafa líklega verið af skipum. Annars var fólkið myndarlegt og þar var lítið um götulýð.“
Í heimferðinni var komið við í Hull en þar var hafnarverkfall og fólkið varð að halda um kyrrt í Goðafossi. Var þá drukkið og spilað á nikku. „Ég reyndi að dansa, en var víxlaður. Skipstjórinn sagði við mig: Ekki hefði ég kært mig um að hafa þig um borð, Stefán, hefðirðu verið 60 árum yngri.“ Eftir að hafa loksins fengið að skoða Hull var haldið til Íslands. „Mér finnst ég hafa séð nóg og hlakka eins mikið til að koma heim og ég hlakkaði til að sigla út í lönd.“
