Fátt vekur jafn mikla reiði og þegar brotið er kynferðislega á barni. Það er eitthvað í frumeðli manneskjunnar, að vernda börnin. Það hefur verið okkar hlutverk og okkar ábyrgð síðan á steinöld og sennilega fyrr. Samt gerist þetta aftur og aftur. Upp kemst um mál. Barnaníðingur hlýtur dóm. Afplánar hann. Fer aftur út í samfélagið. Brýtur á öðru barni.
Og þetta eru aðeins þau mál sem upp um kemst. Sum, ef ekki flest, komast aldrei upp á yfirborðið. Sönnunarbyrðin er erfið. Skömmin liggur þungt á þolandanum. Fólk efast um trúverðugleikann. Ekki má splundra fjölskyldunni. Brotin eru fyrnd.
Í hvert sinn sem frétt birtist af dómi barnaníðings reiðist fólk. Því finnst dómurinn ekki nægilega þungur fyrir slíkt sálarmorð. Morðingjar fá mun þyngri dóma og sumir eiturlyfjasalar líka. Ástæða reiðinnar er ekki síst fólgin í því að við vitum að viðkomandi verður kominn á götuna aftur eftir að afplánun lýkur, og hann mun brjóta af sér aftur. Það er þess vegna sem borgararnir taka sig saman á samfélagsmiðlum og víðar og vakta þá. Hvar eru þeir núna? Búa þeir í grennd við börn?
Í grein DV í vikunni um þekkta barnaníðinga er vísað í grein Kára Stefánssonar frá árinu 2017. Hann sagði: „Rannsóknir sýna líka að þeir sem þjást af fíkn í börn læknast ekki, aldrei. Börnum stafar því alltaf hætta af þeim sem hafa leitað á börn.“ Þetta kemur ekki frá Jóa Jóns úti í bæ, heldur læknismenntuðum og virtum fræðimanni. Brotasaga þeirra manna sem um er rætt í greininni segir sína sögu. Það er ekki hægt að lækna þetta og tímabundin afplánun í fangelsi eða á geðsjúkrahúsi gerir ekkert nema að fresta vandamálinu og setja aðra í hættu.
Hvað er þá hægt að gera? Efnavönun virðist engu skila því barnaníðingar hafa haldið áfram eftir að hafa undirgengist slíka aðgerð. Lítill vilji er til þess að taka aftur upp dauðarefsingar í landinu, hvorki við barnaníði, morðum né öðrum glæpum. Á réttargeðdeildum er unnið að því að lækna ósakhæfa einstaklinga til að koma þeim aftur út í samfélagið.
Okkur skortir úrræði til að takast á við þetta vandamál sem er stórt, brýnt og aðkallandi. Taka þarf á þessum málum með lagabreytingum og nýju húsnæði. Sérstakri öryggisstofnun sem tæki við þessum brotamönnum og þaðan kæmu þeir ekki út, aldrei. Eins og Kári sagði svo réttilega:
„Það verður því að hafa í huga að þegar níðingunum er sleppt úr haldi er verið að taka áhættu á kostnað barna og við verðum að gera allt sem í okkar valdi stendur til þess að sú hætta verði ekki að lífstíðarlemstrun á saklausri barnssál.“
