Jón Þröstur Jónsson og unnusta hans fóru til Dublin til að taka þátt í pókermóti og skoða kastala, að sögn systur hans. Síðast sást til Jóns í Dublin laugardagsmorguninn 9. febrúar kl. 11 fyrir hádegi. Víðtæk leit að honum hefur staðið yfir undanfarna daga þar sem í hlut eiga meðal annars írska lögreglan og íslenskir sjálfboðaliðar.

Systir Jóns, Þórunn Jónsdóttir, skrifar langan pistil á ensku um hvarf bróður síns. Þar upplýsir hún meðal annars um pókermótið. „Hvernig getur einhver horfið sporlaust um hábjartan dag í tveggja milljóna manna borg?“ spyr Þórunn. Hún segist stíga fram með skrif sín meðal annars til að vinna gegn kjaftasögum sem geta farið á kreik við aðstæður sem þessar:

„Miðaldra maður með tattú sem fer til Dublin til að spila póker og hverfur svo, hann hlýtur að vera vafasamur, ekki satt?“ skrifar Þórunn en segir raunin sé allt önnur:

„Jón hefur alltaf verið sjálfstæður og fór snemma að heiman. Hann er blíður og vinsamlegur, afburðagreindur, hæglátur en þó félagslyndur. Ekki pólitískur og ekki trúaður. Fjölskyldumaður og faðir/stjúpfaðir fjögurra sterkra barna, 11, 11, 16 og 17 ára.“

Þórunn lýsir fallegri vináttu sinni og bróður síns, örlæti hans og umhyggjusemi í hennar garð. Hún skrifar síðan:

„Ég er harmi slegin. Oft hefur mér undanfarna daga liðið eins og ég þurfi að hringja í hann af því ég er að ganga í gegnum erfiðan tíma og þarf að tala við hann. En tveimur sekúndum eftir þá hugsun átta ég mig á mistökunum. Ég get ekki ekki hringt í Jón. Mér líður eins og ég sé ekki hérna. Jafnvel á meðan ég skrifa þetta líður mér eins og ég sé úr tengslum. Mér finnst eins og þetta sé ekki að gerast. Hvernig getur þetta gerst? Hvar er bróðir minn? Ég þarf að finna bróður minn!“