„Ég leit aðeins til Reykjavíkur í fyrradag, rétt um miðjan daginn, þegar síðustu svínfeitu kerlingarnar voru að renna sér fótskriðu, í eigin lýsi, í mark í einhverri hlaupavegalengd sem var þeim ofviða. Lærin á þeim eins og ormétin fírkantstré, dragandi rass og keppi. Álengdar, hvetjandi, stóðu stútungs karlar í andnauð, pungsveittir með blóðrisa geirvörtur, þrútnir af áreynslu með síma á lofti að mynda sjálfa sig með þátttökupening um háls og skúturnar sínar sem stundu sig yfir marklínuna. Til léttis því fólki sem hafði snemma í vor, líklega í ölæði, tekið að sér að snara peningum yfir hálsinn á hlaupadýrunum.“
Þannig byrjar bakþanki eftir rithöfundinn Guðmund Brynjólfsson sem birtur var í Fréttablaðinu í dag. Skrif Guðmundar hafa vakið nokkra athygli og víða verið deilt á Facebook. Guðmundur segir sjálfur í samtali við DV að hann sé að slá á létta strengi með skrifunum en hann hefur víða verið gagnrýndur fyrir innihaldið á samskiptamiðlum. Kristín I. Pálsdóttir formaður Rótarinnar segir: „Alltaf gaman að því þegar fitufordómar og kvenfyrirlitning mætast.“ Tara Margrét Vilhjálmsdóttir formaður Samtaka um líkamsvirðingu spyr hvort ekki ekki sé allt í lagi með Guðmund. Tara Margrét spyr: „Á þetta að vera fyndið? Eða tilraun höfundar til að sýna hvað hann kann mörg flott íslensk orð og er góður í myndlíkingum, á kostnað feitra?“
Í pistlinum sjálfum segir Guðmundur að sjúkrabílar hafi ekið á ofsahraða eftir gangstéttum, því götur hafi að mestu lokaðar, með deyjandi hlaupagikki sem ekki höfðu kunnað fótum sínum forráð – og alls ekki hugsun sinni – í viðleitni til að styðja gott málefni. Guðmundur segir: „Andrúmsloftið mettað líkamslykt og útblæstri neyðarbifreiða – og manna. Veitingamenn báru stóla og borð út í herlegheitin svo fólk gæti setið þar og þjórað þangað til púðurlyktin síðar um kvöldið kæfði mannaþefinn.“ Guðmundur endar hinn umdeilda pistil á þessum orðum: „Ég ók heim til að mæla blóðsykurinn í kettinum – og fitna.“
Aðspurður um gagnrýnisraddirnar svarar höfundurinn: „Ætli ég sé ekki mest að gera grín að sjálfum sér sem fólk ætti að geta skilið ef það les síðustu línuna.“ Guðmundur bætir við: „Mér finnst fólk hálfpartinn gera sig af fíflum með því að röfla yfir þessu. Ég er að slá á létta strengi um viðburð sem margir taka þátt í því.“ Kveðst Guðmundur einmitt dást af fólki sem hafi með þátttöku sinni látið gott af sér leiða í maraþoninu. „Ég veit ekki hvað ég er búinn að læka myndir hjá mörgum og hrósa fólki fyrir að hlaupa fyrir góð málefni,“ segir Guðmundur og bætir við: „Annars á maður ekki að vera útskýra það sem maður skrifar. Ég er fyrst og fremst að gera grín að sjálfum mér enda er ég ekki maður til að hlaupa eitt né neitt.“
Tara Margrét gefur lítið fyrir þessar útskýringar höfundarins og segir í samtali við DV: „Svona „húmor“ þar sem viðkvæmir hópar eru teknir fyrir er einfaldlega á undanhaldi og það fyrir góðar ástæður. Það að hann hafi endað pistilinn á að gera grín að eigin holdafari veitir honum heldur ekki aflausn á að tala svona um feitt fólk, þetta er samt jafn skaðleg orðræða fyrir það.“
Tara Margrét tjáir sig einnig á Facebook-síðu sinni og segir: Svona fordómar og fyrirlitning fljúga ekki lengur í okkar samfélagi þó þeir hafi gert það fyrir einungis nokkrum árum. Ekki á meðan feitt fólk þarf að þola kerfisbundna mismunun sem kemur niður á heilbrigðisþjónustu, atvinnutekjum, atvinnu, félagslífi, andlegu og líkamlegu heilbrigði og óumdeilanlegum rétti þeirra til að lifa lífi sínu án fordóma og haturs. Vísir.is og Guðmundur Brynjólfsson: Get with the program!“
