Héraðsdómur Reykjavíkur hefur sýknað karlmann af ákæru um síendurtekin kynferðisbrot gegn barnabarni sínu. Í ákæru kemur fram að brotin nái yfir sjö til átta ára tímabil og átt sér stað á heimili mannsins. Fram kemur að hann hafi snert ber kynfæri stúlkunnar og látið hana snerta ber kynfæri hans og látið hana fróa honum. Trúverðugur framburður stúlkunnar og ótrúverðugur framburður mannsins þótti ekki nægja eitt og sér til þess að sakfella hann. Það voru Sigríður Hjaltested, Kjartan Björn Björgvinsson og Hildur Briem sem kváðu upp dóminn.
Fram kemur að stúlkan hafi dvalið töluvert á heimili mannsins og eiginkonu hans á þessum tíma og komið oft þangað í næturgistingu auk þess sem hún kom af til í heimsókn á heimilið á virkum dögum. Eftir því sem hún varð eldri dró úr heimsóknunum.
Í lýsingu stúlkunnar fyrir dómnum kemur fram að brotin hafi alltaf átt sér stað í svefnherbergi mannsins og ömmu hennar, á næturna, eða á daginn þegar amma hennar var ekki heima. Afi hennar hefði farið með hana í „kúruleik“.Stúlkan sagði brotin hafa byrjað þegar hún var fimm ára og staðið allt þar til hún var hálfnuð með 8. bekk eða var 13 ára.
Við skýrslutökur hjá lögreglu og fyrir dómi neitaði maðurinn sök og ásakaði stúlkuna um lygar. Fram kemur í dómnum skýringar hans séu ósannfærandi og svör hans á köflum óeðlilega afdráttarlaus eða langsótt. Til að mynda kvaðst hann ekki hafa sóst eftir því að fá stúlkuna í gistingu heldur mestmegnis eftirlátið ömmur hennar að annast hana. Þetta var í ósamræmi við framburð eiginkonunnar um að þau hefðu verið samstíga í umönnuninni. Maðurinn kvaðst aðspurður vera „mjög sorgmæddur og sár yfir öllu þessu.“ Aðspurður sagðist hann ekki hafa neinar skýringar á ásökunum stúlkunnar.
Fram kemur í dómnum að í málinu standi orð stúlkunnar á móti orðum mannsins. Dómurinn taldi framburð stúlkunnar „mjög trúverðugan“ og að ekkert hefði komið fram í málinu sem rýri hann. Fram kemur að sérstakt fram komið í málinu sem bendi til þess að annar fullorðinn einstaklingur kunni að hafa brotið gegn stúlkunni með þeim hætti sem hún lýsti, en sjálf bar hún með mjög ákveðnum hætti fyrir dómi um að enginn annar fullorðinn en maðurinn hefði brotið gegn henni.
Framburður mannsins þótti hins vegar síður trúverðugur og þótti fátt koma fram í málinu til þess fallið að styrkja sönnunargildi framburðar hans.
Lögð voru fram gögn sem staðfestu andlega vanlíðan stúlkunnar. Sálfræðingur hjá Barnahúsi vottaði um að stúlkan bæri einkenni verulegs þunglyndis, kvíða og streit og bæri dæmigerð einkenni þolanda kynferðisofbeldis. Þá uppfyllti stúlkan greiningarviðmið fyrir áfallastreituröskun vegna ætlaðra kynferðisbrota sem mældust töluvert yfir mörkum.
Dómurinn ákvað hins vegar að sýkna manninn á þeim forsendum að þó svo framburður stúlkunnar væri trúverðugur þá fengi hann ekki stoð í gögnum málsins sem nægðu til sakfellingar. Fram kemur í niðurstöðu dómsins að ekki nægi eitt og sér að framburður stúlkunnar sé metinn trúverðugri heldur en framburður mannsins. Þá kemur fram að „ gögn um andlega líðan, jafnvel þótt sterk þyki séu almennt ekki til þess fallin að ráða úrslitum um sakfellingu af ákæru, nema fleira komi til.“
