Sem fyrr segir þá voru Folsom-fimmmenningarnir dæmdir til dauða 1938 eftir að þeir höfðu náð heilsu eftir uppreisnina árið áður. Aftökur þeirra voru merkilegar fyrir þá sök að Texas hafði þá tekið í gagnið gasklefa sem leysti af hólmi snöruna og gálgann.
Þann 2. desember, 1938, urðu Robert Lee Cannon og Albert Kessel þess vafasama heiðurs aðnjótandi að taka fyrstir manna sín síðustu andköf í gasklefanum splunkunýja.
Sagan segir að Cannon og Kessel hafi eytt sinni síðustu kvöldstund í að spila hljómplötur og syngja. Einnig kölluðust þeir á enda lágu klefar þeirra hlið við hlið.
Tíu mínútum fyrir aftökuna reyktu þeir vindil og fengu sér viskíslurk. Cannon gekk fyrstur inn í gasklefann, með handleggi reyrða niður með síðum og berfættur. Hann var ólaður í stól.
Síðan kom Kessel í fylgd fangavarða og var ólaður niður í annan stól, en gasklefinn annaði ekki nema tveimur aftökum í senn.
„Það er aldeilis mannsöfnuðurinn hér,“ sagði Kessel lágum rómi, en um 40 manns voru mættir til að fylgjast með. Kessel var niðurlútur og forðaðist að líta á áhorfendur.
Þegar vart sýnilegt gasið fór að liðast upp horfði Cannon út um glerið, á áhorfendur og myndaði með vörunum orðin: „Þetta er ekkert mál.“ Þegar hann var við að mynda aðra setningu afmyndaðist andlit hans – sýndi hvorki bros né grettu – og hann ranghvolfdi augunum. Síðan hneig höfuð hans niður að bringu.
Samkvæmt vitnisburði frá þessum atburði var dauðastríð Kessels ívið nöturlegra. Hann virtist reyna eftir fremsta megni að halda niðri í sér andanum. Þegar gasið fór að leika um hann stífnaði hann upp og greip um stólarmana þannig að hnúarnir hvítnuðu.
Það gat hann að sjálfsögðu aðeins í takmarkaðan tíma og að lokum tók hann andköf og stundi: „Þetta er slæmt.“
Wesley Eudy og Fred Barnes fylgdu í fótspor félaga sinna 9. desember og 16. desember steig Ed Davis sín hinstu skref, einn síns liðs, inn í gasklefann nýja, sem þó hafði sannað gildi sitt.
