Anna Reha Stefánsdóttir var tíu ára gömul þegar hún fluttist með fjölskyldu sinni frá Filippseyjum til Íslands, þar sem þau settust að á Laugarvatni. Hún var aldrei lögð í einelti í litla bænum og þar leið henni vel. Í dag á hún dreng á grunnskólaaldri sem verður fyrir aðkasti í skólanum.

Anna Reha er ein af þeim sem segja sögu sína í tengslum við átakið Fólkið í Eflingu en hún starfar við heimaþjónustu á morgnanna og við eldhússtörf á skyndibitastað á kvöldin.

Þegar hún kom fyrst til Íslands fannst henni lífið þar frekar tilbreytingarlaust miðað við Filipseyjar en þar var hægt  að leika sér úti öllum stundum.

„Börn á Filippseyjum eru ekki með öll þessi leikföng, og fáir eiga efni á tölvu, þau eru úti undir berum himni að leika sér. Ég er liðug og stundaði fimleika og fékk krakkana á Laugarvatni til þess að dansa og koma með mér í teygjutvist, þar sem maður hækkar teygjuna og reynir að hoppa yfir, ég var minnst af krökkunum og stökk hæðst. Hérna eru krakkar of mikið innandyra, sérstaklega á veturna, eins og börnin mín, þau vilja vera í tölvunni og ég er sífellt að reyna fá þau til þess að fara út að hreyfa sig.“

 Anna Reha var búin með eitt ár í menntaskóla þegar örlögin gripu í taumana: hún kynntist manninum sínum og eignuðust þau barn. Börnin eru í dag þrjú talsins. Anna hafði ekki tök á því að klára nám og fór út á vinnumarkaðinn.

„Ég vinn í eldhúsinu á Hraðlestinni ásamt vinnunni hérna í heimaþjónustunni. Hérna þríf ég íbúðirnar hjá gamla fólkinu, baða, gef þeim lyfin og sinni því sem þarf.

Við hjónin borgum 160 þúsund krónur í húsaleigu sem þykir vel sloppið í dag. Ég á tvö börn sem eru í skóla og þriðja barnið er heima. Mamma getur ekki unnið út af bílslysi sem hún lenti í og hjálpar mér heilmikið, það munar miklu. Ég vinn 70 prósent í heimaþjónustunni og fæ um það bil 180 þúsund krónur borgað fyrir það, ég mæti kl. 9 og klára kl. 13 og tek síðan kvöldvaktir á Hraðlestinni og upp úr því hef ég í kringum 120 þúsund krónur. Samtals er ég með í kringum 300 þúsund á mánuði.“

Anna segist helst vilja búa á Laugarvatni af því þar er svo rólegt en börnin vilja það ekki og þar er heldur enga vinnu að fá.

„Þegar ég var að alast upp á Laugarvatni fann ég ekki fyrir einelti, eins og ég upplifi hérna í bænum. Mér finnst eins og einelti sé að aukast í Reykjavík. Vond samskipti milli krakka, ég finn það á mínum strák, það er verið að segja ljót orð við hann og taka dótið hans. Ég hef talað um þetta í foreldraviðtölum en það breytist lítið, ég ætla að ganga í málið og fylgja þessu eftir.“

Ég hugsa ekki um mína framtíð, ég hugsa bara um framtíð barnanna minna. Ég vil sjá börnin hafa meira val en það sem ég hef í dag.“