Sigurgyða Þrastardóttir tilheyrir þeim hópi Íslendinga sem þurfa að lifa af lágmarkslaunum. Hún getur ekki leyft sér þann lúxus að eiga bíl og nýtir sér því almenningssamgöngur til og frá vinnu.
Sigurgyða segir sögu sína í meðfylgjandi myndskeiði sem gefið er út í tengslum við nýja herferð Eflingar sem ber nafnið Líf á Lægstu launum.
Í kynningartexta átaksins segir:
Verkafólk á Íslandi hefur staðið of lengi á jaðri samfélagsins. Það er kominn tími til að rödd verkafólks heyrist og líf þess og kjör verði öllum kunn. Í kjölfar verkefnisins FÓLKIÐ Í EFLINGU þar sem verkafólk segir sína sögu stígum við nýtt skref í sömu átt. Herferðin LÍF Á LÆGSTU LAUNUM dregur fram raunverulegar aðstæður fólks sem býr við þann „ómöguleika“ að lifa af lægstu launum og lykilstaðreyndir um kjör og skattbyrði launafólks.
Sigurgyða sagði einnig sögu sína í tengslum við átakið Fólkið í Eflingu í október síðastliðnum en hún hefur í rúmt ár aðstoðað í eldhúsinu á leikskólanum Holti.
„Fólk stoppar stutt við í eldhúsunum. Það eru mjög mikil veikindi yfirhöfuð í þessum láglaunastörfum af því fólk getur þetta ekki. Þegar vonin er farin um betri kjör þá er svo margt farið. Kvíði og þunglyndi tekur við og margir enda sem öryrkjar.“
Sagðist hún hafa reynt að vinna 200 prósent vinnu og það hefði bitnað á börnunum hennar og komið illa niður á henni sjálfri. „Af hverju þurfa launin að vera svona léleg að fólk þurfi að stóla á allar þessar bætur? Ég hafði unnið í mörg ár og borgað skatta, en varð veik og datt út af vinnumarkaði og þurfti að fara tímabundið á atvinnuleysisbætur. Ég skammaðist mín fyrir að þiggja þær samt var ég búin að borga minn hlut í gegnum skattinn.“
Þá sagðist hún ekki eiga bíl, og það væri af illri nauðsyn. „Ég labba í vinnuna af því ég bý hérna í næsta húsi annars tek ég strætó allar mínar ferðir. Hjólastígar eru dekur við ríka fólkið að vissu leyti, sumir verða að vera á bíl eins og þeir sem eiga börn og búa í Breiðholtinu en vinna í bænum.“
Í myndskeiðinu hér fyrir neðan segist Sigurgyða oft vera spurð út í bílleysið og segist einfaldlega svara því þannig að hún hafi ekki efni á því að reka bíl.
„Svo sér maður Range Rover og Toyota Land Crusier renna fram hjá manni þar sem maður stendur í strætóskýlinu í Fellahverfinu.“
„Ég átti bíl, bíl á rennisléttum sumardekkjum á leiðinni til Keflavíkur í hagléli og hálku og rugli. Með engar rúðuþurrkur af því að þær drápu líka á sér. Með börnin í bílnum. Ég er bara heppin að vera ekki dauð!
Gat ég skipt um dekk? Nei.
Gat ég farið með bílinn í viðgerð? Nei.
Hékk viftureimin á einum vír? Já.
Þetta eru alls konar skemmtilegar og æsispennandi sögur úr lífi einstæðu móðurinnar sem þarf einhvern veginn að halda andliti af því að hún er líka að fara í partýið sem allir aðrir eru að fara í.“
