Það er alveg merkilegt hvað fólk getur flækt hversdagslegustu hluti fyrir sér. Tökum til dæmis mataræði. Síðan hvenær varð svona óskaplega flókið að fá sér að borða?
Á hverjum einasta degi, um alla borg, upp úr klukkan hálf tólf, byrjar annar hver millistéttarmaður á 9–5 galeiðunni að velta því fyrir sér hvað hann eigi að fá sér að borða í hádeginu. Samloku? Nei, fékk mér það í gær. Sushi? Nei, hvít hrísgrjón eru fitandi. Hvað með hamborgara? Nei, við fengum okkur pizzu í gær … og svo framvegis.
Fyrst eru það þessi vandræði með að ákveða eitthvað sem gerist samt á hverjum einasta degi og svo eru það allar hinar flækjurnar. Er maturinn hollur, siðferðilega réttur eða uppfullur af alls konar vafasömum efnum sem valda fæðuóþoli, uppþembu og alls konar verkjum? Og síðast en ekki síst:
ER HANN FITANDI?!
Ég get ekki svarað þessu öllu. Frekar langar mig að pæla í því hvernig í ósköpunum við nútímafólkið komum okkur á þann stað í lífinu að matartímar urðu að fyrirbæri sem jafnast á við geimvísindi, – eða þaðan af flóknara?
Hér áður fyrr var þetta ekki svona mikið rugl. Allir vissu að franskbrauð, normalbrauð, súkkulaðisnúðar og rjómi voru gómsæt, en fitandi, meðan rófur og blómkál, kartöflur og ýsa þóttu bæði hollur og góður matur. Fólk var ekki að flækja þessa einföldu hluti svona stórkostlega enda enginn tími til þess. Heldur var lögð áhersla á að skipuleggja máltíðir fram í tímann svo að hægt væri að spara bæði fé og fyrirhöfn seinna meir. Á föstudegi vissir þú að það yrði fiskur í matinn á mánudaginn og það var bara frekar næs.
Svo er það þetta með alla flóknu megrunarkúrana (og hér ætla ég að upplýsa lesendur um óbrigðult lögmál). Ef maður borðar of mikið, þá fitnar maður og ef maður borðar lítið þá grennist maður.
Tæknilega séð skiptir það litlu máli nákvæmlega hvað þú borðar. Allt sem við borðum inniheldur hitaeiningar og svo lengi sem magn þeirra er ekki umfram orkuþörf okkar þá munum við ekki fitna. Þessi einfaldi sannleikur hentar markaðsöflunum hins vegar ekkert sérstaklega vel enda er annað, jafn einfalt lögmál, uppi á þeim teningi.
Nútímafólk á erfitt með að sætta sig við að maður uppsker alltaf eins og maður sáir. Við erum alltaf til í að kenna öðrum um eigin mistök og það er akkúrat þannig sem aðrir græða á okkur kjánaprikunum með því að selja lausnirnar fyrirfram.
En eru þetta raunverulegar lausnir? Nei, sjaldnast.
Hvað er annars í matinn?