Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar:

Margt bendir til að kosningabaráttan verði ódrengileg og beinlínis subbuleg. Í umræðuþáttum eru stjórnmálamenn farnir að hvæsa hver á aðra í kosningabaráttu sem er rétt að hefjast. Við erum að sjá upphaf að látum í staðinn fyrir rökræður. Spurningin er hvort kjósendur hafi mikla þolinmæði gagnvart slíku. Jafnlíklegt er að þeir fái höfuðverk í öllum hávaðanum og slökkvi á tækjunum.

Stjórnmálamenn verða að halda ró sinni. Það hefðu þeir til dæmis betur gert fyrir síðustu kosningar þar sem þeir yfirlýsingaglaðir kepptust við að útiloka samstarf við hina og þessa. Við tók margra vikna stjórnarkreppa áður en bögglað var saman ríkisstjórn sem afrekaði ekki nokkurn skapaðan hlut og tókst ekki einu sinni að halda upp á eins árs afmæli sitt. Hún var ósamstíga allt frá fyrsta degi og verklítil í samræmi við það.

Maður skyldi halda að stjórnmálamenn hefðu lært sitthvað af mistökunum sem þeir gerðu í aðdraganda síðustu kosninga og myndu draga nokkuð úr gífuryrðum í garð pólitískra andstæðinga sinna. En ekki verður betur séð en þeir hafi ekkert lært. Tilfinningaórói hefur nánast tekið öll völd, taugakerfi manna er þanið til hins ýtrasta og ásakanir ganga á víxl. Væri ekki ráð að skipta aðeins um gír og huga að hag almennings? Komandi kosningar hljóta einmitt að snúast um fólkið í landinu og hvernig megi bæta kjör þeirra sem af ýmsum ástæðum standa höllum fæti. Það er þarna sem áherslurnar eiga að vera, þær eiga ekki að beinast að því hversu ógurlega vondir og vonlausir hinir pólitísku andstæðingar séu.

Það er síðan skylda stjórnmálaflokkanna eftir kosningar að mynda starfhæfa ríkisstjórn. Það er ekki hægt að bjóða þjóðinni upp á það eina ferðina enn að klambrað sé saman ríkisstjórn, eftir margra vikna stjórnarkreppu, sem springur nokkrum mánuðum seinna. Menn verða einfaldlega að setjast niður og koma sér saman um leiðir og þá verða orð að standa. Það getur ekki verið svona óskaplega erfitt að innleiða heiðarleika í stjórnmálin. Í samstarfi vinna menn saman og leggjast ekki í þann ósið að stinga hver annan í bakið. Þetta er reglan á góðum vinnustöðum og hún á einnig að tíðkast í ríkisstjórnarsamstarfi.

Þjóðin kýs fulltrúa sína á þing og þeir eiga ekki að vera þjóðinni til skammar, eins og orðið er svo sárlega algengt. Stjórnmálamenn eru stöðugt í mynd, í þingsal og í sjónvarpsumræðum, og þá er betra að þeir séu í jafnvægi. Þingmaður sem hvæsir, æpir og öskrar er ekki sérlega trúverðugur, sama hversu góðan málstað hann telur sig vera að verja.