Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar:
Það gengur ekki þrautalaust fyrir sig að viðhalda íslenskunni í samfélagi sem of oft virðist taka enskuna fram yfir okkar ástkæra ylhýra mál. Sem dæmi má nefna að hver sá sem gengur hina vinsælu götu Laugaveginn í 101 Reykjavík sér enskan texta á auglýsingaspjöldum í jafnmiklum mæli og íslenskuna og stundum er tunga Shakespeare þar meira áberandi. Íslendingar vilja laða að ferðamenn og þess vegna þarf að höfða til þeirra á tungumáli sem flestir skilja. Því þarf íslenskan að víkja.
Unga kynslóðin er háð tólum og tækjum þar sem enskan er við völd og eldri kynslóðin er nánast í sömu stöðu, orðin að þræl símans. Einhver myndi kannski finna huggun í þeirri staðreynd að þjóðin á enn bækur sínar á íslensku og engin uppgjöf er meðal rithöfunda landsins, en á móti kemur að bóklestur er á undanhaldi. Bókaþjóðin virðist einfaldlega ekki lengur ætla að standa undir nafni.
Staðan er sem sagt ekki jafn glæsileg og unnendur íslenskunnar þrá. Það er samt engin ástæða til annars en að halda áfram að berjast og þannig má ná vissum árangri.
Það gerðist á dögunum þegar íslenskufræðingurinn Eiríkur Rögnvaldsson steig fram og talaði röggsamlega máli íslenskunnar, eins og hann gerir svo vel.
Stundum er það svo í samfélagi okkar að litlu málin verða að stórmáli og rata í fréttir sem vekja almenna athygli. Á dögunum var risastórum H&M-poka með enskum texta stillt upp á Lækjartorgi með þeim afleiðingum að hrollur fór um smekkvísa vegfarendur. Eiríkur sá ekki ástæðu til að þegja heldur sagði:
Enskan flæðir alls staðar yfir án þess að nokkur geri nokkuð í því og það veikir varnir íslenskunnar.
Hann benti jafnframt á að Reykjavíkurborg væri að brjóta lög með því að leyfa að risapokanum væri stillt þarna upp. Viðbrögð borgarinnar voru til fyrirmyndar, þar sáu menn snarlega að sér. Skiltið var fjarlægt og því komið fyrir á öðrum stað, fjarri miðborginni. Enskunni var því reyndar ekki úthýst heldur vísað annað, í Smáralindina.
Blessunarlega er ekki rétt hjá Eiríki Rögnvaldssyni að enginn bregðist við flóðbylgju enskunnar. Það finnast sannarlega einstaklingar sem láta sig málið miklu varða. Eiríkur er einn af þeim og á skildar miklar þakkir. Við ættum að fylgja honum, því auðvitað getum við ekki horft aðgerðarlaus á hnignun íslenskunnar. Við hljótum að berjast í nafni íslenskunnar. Enginn ætlast til að allir landsmenn tali gullaldaríslensku. Tungumál eiga að þróast og taka einhverjum breytingum og engin ástæða er til að amast við tökuorðum úr öðrum tungumálum. En staðan er orðin ansi dapurleg þegar Íslendingum er jafnvel orðið tamara að tala og hugsa á ensku en á sínu eigin tungumáli.
