Kolbrún Bergþórsdóttir skrifar:
Okkur er sagt að hryðjuverkamenn vilji með morðum sínum skapa glundroða í samfélögum sem alla jafna eru fremur friðsamleg. Okkur er líka sagt að við eigum ekki að breyta háttum okkar í of miklum mæli því um leið og við gerum það hafi hryðjuverkamenn náð ákveðnum árangri. Þetta er bæði satt og rétt. Það er hins vegar illmögulegt að láta eins og ekkert sé. Hryðjuverkin í vestrænum lýðræðislöndum hafa breytt of mörgu. Öryggisgæsla er á stöðum sem áður voru taldir öruggir og vopnuð lögregla sést oftar á ferli en áður. Hættan á hryðjuverkum er staðreynd. Þjóðir heims þurfa að lifa með þeirri vitneskju og um leið getur verið erfitt að vera óttalaus.
Í einfeldni hafa margir eflaust talið að hryðjuverkamenn myndu ekki láta til skarar skríða á stöðum þar sem börn og ungmenni koma saman, eins og á tónleikunum í Manchester. Nú vitum við að þessum mönnum er ekkert heilagt, líf barna þykja þeim jafn lítils virði og líf annarra. Allt þykir leyfilegt í baráttunni við hin frjálslyndu þjóðfélög.
Ef vestræn gildi eru okkur kær, sem þau hljóta að vera, þá stöndum við vörð um þau. Við viljum búa í frjálslyndu samfélagi sem hefur mannréttindi í heiðri. Þess vegna skiptir máli hvernig einstaklingar bregðast við hryðjuverkum. Það er merkilegt að um leið og illskan sýnir andlit sitt þá birtist hið góða samstundis í öllu sínu veldi. Þetta höfum við ítrekað séð og nú síðast í Manchester.
Eftir hina skelfilegu hryðjuverkaárás þar opnuðu bæjarbúar heimili sín fyrir tónleikagestum sem ekki komust heim og hið sama gerðu hóteleigendur. Leigubílstjórar komu til aðstoðar og keyrðu fólk heim án þess að taka gjald fyrir. Útigangsmenn hlúðu að særðum börnum og töluðu máli mennsku og mannúðar við fréttamenn. Hjúkrunarfólk sem var ekki á vakt hraðaði sér á vinnustað sinn. Enn á ný urðum við vitni að samstöðu einstaklinga sem stóðu frammi fyrir þeirri skelfilegu staðreynd að tugir manna höfðu látið lífið í hryðjuverkaárás. Eðlislæg viðbrögð voru að koma náunganum til aðstoðar. Það skiptir máli og má ekki gleymast.
Það er mikilvægt að muna að hið góða má sín langoftast allnokkurs í baráttunni við illskuna. Ef við trúum því að til séu gildi sem eiga alltaf við þá höldum við okkar striki og lifum okkar venjulega lífi um leið og við vitum af hættunum. Samstaða er örugglega eitt mikilvægasta tæki okkar í baráttu við hryðjuverkaógnina.
Við Íslendingar búum í nokkuð öruggu samfélagi, en við getum ekki látið eins og það komi okkur ekki við þegar saklaust fólk er stráfellt í hryðjuverkaárás. Við fáum stöðugt fleiri fréttir af Íslendingum sem verða vitni að slíkum árásum erlendis. Heimurinn er þegar allt kemur til alls ekki svo ýkja stór staður. Við sem í honum búum eigum að lifa og starfa í nafni kærleika og mannúðar.
