1919–1972
Hann var kallaður íslenski böðullinn og var samstarfsmaður þýskra nasista í Noregi. Ólafur hélt til Noregs í nám skömmu fyrir stríð og kynntist þar mönnum úr leyniþjónustu þýska hersins. Hann gekk þeim á hönd og kom upp um marga úr norsku andspyrnuhreyfingunni, sérstaklega í borginni Björgvin. Lentu margir í fangabúðum og rúmlega tuttugu voru drepnir vegna Ólafs.
Einn af þeim sem Ólafur kom upp um var íslenskur maður að nafni Leifur Muller, sem ætlaði að yfirgefa landið með ólöglegum hætti. Var hann sendur í Sachsenhausen-búðirnar, skammt frá Berlín, þar sem beið hans vítisvist sem hann náði sér aldrei fyllilega eftir.
Í stríðslok var Ólafur kominn til Danmerkur og þaðan ætlaði hann að flýja til Íslands með skipinu Esju. En Bretar stöðvuðu skipið, handsömuðu hann og komu honum aftur til Noregs til að svara fyrir glæpi sína. Þar var hann dæmdur til 20 ára þrælkunarvinnu vorið 1947 en Íslendingar þrýstu fast á að honum yrði sleppt til Íslands sem var gert sama ár, Norðmönnum til mikillar gremju.
Allir flokkar í utanríkismálanefnd Íslands vildu Ólaf lausan, líka Sósíalistar, og Bjarni Benediktsson utanríkisráðherra gekk harðast fram. Eftir stríðið stofnaði Ólafur endurskoðunarskrifstofu í Reykjavík.
