Heimildaljósmyndarinn Þórsteinn Sigurðsson skrásetur lífið í myrkari hornum Reykjavíkur – Glæpamenn, graffitígengi og heimilislausir eru meðal viðfangsefna
Í heimildaljósmyndum Þórsteins Sigurðssonar, sem einnig kallar sig Xdeathrow, fáum við ómetanlega innsýn í ýmsa falda afkima íslensks samfélags sem annars rata sjaldan í sviðsljósið. Í myndunum fangar Þórsteinn frelsið og kraftinn, stjórnleysið og fegurðina utan alfaraleiðar, hvort sem það er hjá hangsandi, tískumeðvituðum unglingahópum, vegglistamönnum sem skreyta borgina í skjóli nætur, heimilislausum óreglumönnum, djömmurum og dópistum á ósamþykktum tattústofum, í földum og ólöglegum vopnabúrum, eða líkhúsum.
Ítarlegra viðtal við Þórstein má lesa helgarblaði DV.
„Það kom langt tímabil þar sem ég var ekki að gera neitt. Þrátt fyrir að ég væri ekki að taka myndir fylgdist ég með og hafði miklar skoðanir á samtímaljósmyndun, graffheiminum og öllu þessu, var mjög gagnrýninn. Ég var algjör áhorfandi en var samt ekkert bitur út í sjálfan mig, ég vissi að þetta myndi koma aftur til mín. Ég var bara í lægð og leyfði mér að vera það,“ segir hann og rifjar upp augnablikið sem ljósmyndaástríðan spratt óvænt upp aftur.
„Það var fyrir svona tveimur og hálfu ári þegar ég var að ganga í gegnum garðinn hjá Landakotskirkju. Ég hitti gamlan félaga, aðeins yngri en ég, sem ég hafði verið að mynda frá því að hann var svona 12 eða 13 ára. Hann hafði verið í mikilli óreglu og sat þarna með vini sínum þar sem þeir voru að reykja einhvern vindling, einhverja jónu. Hann kallaði á mig, sagðist hafa verið útskrifaður af spítala sama dag, lyfti upp peysunni og sýndi mér stungusár. Hann spurði hvort ég vildi ekki taka mynd af honum. Ég hafði ekki verið að taka myndir í svolítinn tíma svo ég gat bara tekið mynd á símann minn. Þegar ég gekk heim hugsaði ég að héðan í frá skyldi ég alltaf vera með myndavél á mér. Núna skyldi þetta byrja upp á nýtt. Ég fann einhvern rosalegan kraft og hef ekki stoppað síðan.“
Upp frá þessu hefur Þórsteinn alltaf verið með 35 millimetra „point-and-shoot“ filmuvél með sér og segir að í dag fái hann nánast martraðir um að vera ekki með myndavél til að mynda það sem drífur á daga hans – ekki fyrir aðra heldur einfaldlega sem eins konar skrásetningartæki.
Augnablikin sem hann fangaði úr umhverfi sínu og deildi á samfélagsmiðlinum Instagram fóru smám saman að vekja athygli og umtal. Eins og áðurnefnd mynd sem tekin var í garði Landakotskirkju voru þær harðar og hráslagalegar, þær birtu veruleika sem er yfirleitt falinn undir yfirborðinu, djamm og dóp, jaðarhópa og glæpamenn. Þórsteinn rifjar til að mynda upp ljósmyndaröð þar sem hann hafði leitað uppi ólögleg skotvopn í undirheimum borgarinnar.
„Þetta var á þeim tíma þegar það var mikið verið að tala um hvað það væri mikilvægt að lögreglan þyrfti að vopnast. Mig langaði að athuga af hverju lögreglan væri að hugsa svona, hvort það væri eitthvað til í þessu. Ég fór með félaga mínum í að kanna þetta, og við fundum alls konar stöff sem ég fékk að taka myndir af. Í eitt skipti var ég pikkaður upp um miðja nótt, keyrður út á land, þar sem ég fékk að kíkja inn í vopnabúr. Þarna voru árásarrifflar, handsprengjur og alls konar dót sem ég hafði aldrei séð áður nema í bíómyndum. Ég prófaði árásarriffilinn sjálfur, þetta var alvöru dót, ekki eitthvað blöff. Þetta var allt virkt. Þetta voru hins vegar ekki vopn sem voru notuð í neinu glæpatengdu dæmi, ekki ætlað til að meiða eða drepa, heldur voru þau keypt sem safnarahlutir – eins fáránlega og það hljómar kannski.“
En þó að harka og jafnvel ljótleiki hafi stundum einkennt myndirnar leggur Þórsteinn áherslu á fegurðina sem er oftar en ekki til staðar: „Ég sæki ósjálfrátt í aðstæður þar sem er einhver dulúð, einhver hætta, spenna og jafnvel ljótleiki, en um leið og maður finnur hið mannlega í þessum aðstæðum verður það sem rómantískt og fallegt. Oft eru þetta aðstæður sem hinn venjulegi maður vill aldrei lenda í, en það er manneskja þarna og það er fallegt.“
[[9401AFA92C]]
