Í Fíladelfíu er listaverkasafn sem unun er að skoða – Glæsilegt einkasafn manns sem kunni að ráðstafa auði sínum
Það er misjafnt hvernig forríkt fólk ráðstafar auði sínum, en óhætt er að segja að Bandaríkjamaðurinn Albert C. Barnes hafi þar hagað sér viturlega. Hann var ástríðufullur málverkasafnari og þegar hann lést í bílslysi árið 1951, 79 ára gamall, var í hans eigu stærsta einkasafn af verkum impressjónista, póst-impressjónista og módernista. Þar á meðal voru 69 verk eftir Cézanne, 59 eftir Matisse, 46 eftir Picasso og 181 eftir Renoir. Hann átti einnig verk eftir Van Gogh, Manet, Monet, Modigliani, Degas, Rousseau, Gauguin og Toulouse-Lautrec, svo einungis örfá nöfn séu nefnd.
Barnes Foundation í Fíladelfíu hýsir þetta mikla og undurfallega einkasafn en þar eru rúmlega 3.000 munir, þar af 900 málverk. Listaverkasafnið er á tveimur hæðum og í mörgum herbergjum. Að koma inn í hvert og eitt herbergi er eins og ganga inn í fjársjóðshelli. Veggir eru þaktir listaverkum póst-impressjónistanna, impressjónistanna og módernistanna. Þarna má þó finna innan um verk mun eldri meistara eins og Titian, El Greco og Hals. Barnes safnaði einnig antíkmunum og listmunum frá Afríku og Asíu. Listaverkin eru því ekki einungis á veggjum því á gólfinu standa voldugar antíkmublur og á þeim eru forláta vasar, ker og glös. Allt sem þarna sést er listaverk. Barnes hafði hugsað út í hvert smáatriði og þessar uppstillingar eru ekki tilviljun. Hann sagði sjálfur að þegar listmunum, sérstaklega þeim afrísku, væri stillt upp nálægt myndunum yrðu þær enn betri.
Þeir sem áhuga hafa á listasögu þekkja handbragðið og eiga ekki í erfiðleikum með að ráða í það hvaða heimsþekkti málari hafi málað hverja mynd. Þarna eru mjög þekkt verk eins og Pósturinn eftir Van Gogh, en einnig minna þekkt verk og nær undantekningarlaust undurgóð. Það er einmitt stór þáttur í upplifuninni í Barnes-safninu að sjá verk sem sjást ekki í stóru listasöfnunum, en eru um leið gerð af meistara höndum.
Frægustu listasöfn heims eru yfirleitt nokkuð yfirþyrmandi vegna stærðar sinnar og þar er auðvelt að villast. Fjöldi listaverka gerir síðan að verkum að sá sem á safnið kemur sér yfirleitt ekki nema brot af því sem þar er til sýnis. Þetta á ekki við um Barnes-safnið. Þar þarf enginn að villast. Hin hæfilega stærð gerir að verkum að listunnandanum finnst hann vera í mikilli nánd við verkin. Meistari Matisse sagði að Barnes-safnið væri eitt það áhugaverðasta við Ameríku. Þar mætti sjá verk gamalla meistara við hlið verka yngri málara og einmitt það veitti þeim áhugasömu innsýn í fjölmargt sem kennarar gætu ekki kennt þeim.
Barnes, sem var lyfjafræðingur og viðskiptajöfur, var orðinn forríkur 35 ára gamall. Hann hafði glöggt auga fyrir góðri list og varð ástríðufullur safnari. Hann hafði einnig vit á því að leita álits fagmanna og keypti iðulega verk eftir ráðgjöf. Árið 1912 þegar hann var í París kynntist hann Gertrude og Leo Stein og á heimili þeirra hitti hann listamenn á borð við Henri Matisse og Pablo Picasso, en fjöldi verka þeirra var í eigu hans. Renoir á þó metið því Barnes átti tæplega 200 verk eftir hann og sagðist ekki geta átt of margar myndir eftir listamanninn.
Það er mikil upplifun að heimsækja Barnes Foundation. Enginn sem heimsækir Fíladelfíu ætti að fara þaðan án þess að heimsækja safnið og gleyma sér innan um hina eilífu fjársjóði Alberts Barnes.
