Gunnar Smári Egilsson var um áratuga skeið einn þekktasti blaðamaður og ritstjóri landsins. Nú stendur hann í sporum sósíalistaleiðtogans og berst fyrir því að rödd alþýðunnar fái að heyrast í borgarmálunum. Lífsskoðanir hans hafa mótast af uppeldi í fátækt og alkóhólisma og hans eigin baráttu við kerfið og sjúkdóminn. Kristinn Haukur ræddi við Gunnar Smára um æskuna, stéttabaráttuna og hlutverk blaðamennskunnar.
Þetta er brot úr stóru viðtali úr helgarblaði DV
Eftir að Egill og Guðrún skildu reyndi Egill að sinna hlutverki sínu sem helgarpabbi áður en það hugtak var búið til. En Egill var langt leiddur drykkjumaður og réð ekki við fíknina. Þessar minningar lifa enn mjög sterkt með Smára.
„Hann drakk þegar við fórum í bíó, á leiki í Laugardalshöllinni eða í skemmtiferðir út í Viðey. Hann drapst þá áfengisdauða og ég þurfti að biðja dyraverði um að aðstoða mig við að koma honum heim, átta, níu eða tíu ára gamall.“
Kveiðstu fyrir þessum heimsóknum?
„Nei. Þetta er eins og með aðra sjúkdóma. Ég sem barn var að bíða eftir því að rétti pabbi kæmi en varð svo alltaf fyrir vonbrigðum. Það er hægt að bera þetta saman við Alzheimer. Maður er nálægt manneskjunni en saknar hennar samt. Þú elskar þann sem er einhvers staðar falinn inni í sjúkdóminum.“
Smári segist hafa fundið fyrir mikilli skömm sem barn, bæði vegna fátæktar sem og drykkju föður síns. Þá hafi viðbrögð samfélagsins ekki hjálpað til við að skila skömminni þangað sem hún átti heima. Rólega en með þungri áherslu segir hann:
„Ég man vel eftir fyrirlitningunni frá hópnum. Sérstaklega þegar ég var einn með föður mínum. Enginn bauðst til að hjálpa að fyrra bragði og enginn sýndi samkennd því fólk var hrætt við að tengjast þessu. Fullorðið fólk dæsti þegar það sá mig burðast með hann og sýndi enga hlýju.“
Hvernig komu önnur börn fram við þig?
„Mér var ekki strítt eða lagður í einelti. Börn sem eru í þessum aðstæðum finna oft önnur í sambærilegri stöðu. Hvort sem það er alkóhólismi á heimilinu, geðraskanir, fátækt eða fatlanir. Börn finna önnur börn sem skilja stöðuna og geta haldið aftur af fyrirlitningunni. Án undantekninga voru allir vinir mínir börn alkóhólista. Við ræddum ekki vandann en skildum hver annan og dæmdum ekki.“