„Ég hef keppt einu sinni, ég lofaði sjálfri mér að ég myndi keppa eftir að ég skilaði doktorsritgerðinni, svo ég tók þátt í bikarmóti haustið 2017, um hálfum mánuði eftir skil. Markmiðið var einfaldlega að gera gildar lyftur, og það tókst – og ég var ekki síðust á mótinu,“ segir Silja Bára Ómarsdóttir, dósent í alþjóðsamskiptum við Stjórnmálafræðideild Háskóla Íslands í viðtali við Mannlíf.
Silja hefur stundað kraftlyftingar í fimm ár. Hún tekur 110 kíló í réttstöðulyftu, 100 kíló í hnébeygju og 55 kíló í bekkpressu.
„Langtímamarkmiðið er að mig langar að ná 300 kg samanlögðu fyrir fimmtugt. Ég hef smátíma í það,“ segir Silja, sem féll algjörlega fyrir sportinu.
„Ég hef aldrei verið fyrir hlaup gefin en þetta byggir upp þol og styrkir beinin. Ef þú ætlar ekki að meiða þig við að gera lyfturnar vitlaust þá þarftu að vera á staðnum, svo ég skil vinnuna eftir í þessar 90 mínútur eða svo sem ég er í lyftingasalnum. Svo er þetta mjög mælanlegt – ég veit hvort ég er að bæta mig milli vikna og mánaða, sem er gott upp á markmiðasetningu og aðhald.“
Þá gefur hún öðrum sem vilja prófa kraftlyftingar góð ráð.
„Ég myndi bara gæta þess að fara á námskeið eða vera með þjálfara því ef fólk gerir ekki lyfturnar rétt er auðvelt að fara of geyst. Af og til reynir maður of mikið á sig, missir jafnvægið kannski eða einbeitinguna og þarf að kalla eftir aðstoð. Þess vegna er mikilvægt að vera ekki ein í salnum. Ég hef stöku sinnum fengið tak í mjóbakið og einu sinni eftir að ég datt á hjóli gat ég ekki verið mikið í hnébeygjunum. Ef iðkendur eru meðvitaðir í hreyfingunum virðist mér meiri líkur á að meiða sig við að missa lóð á tærnar en við æfingarnar sjálfar.“
