„Ég græt úr mér augun á meðan ég skrifa þetta,“ ritar Fran Sacchetta, ungur maður frá Fíladelfíu í Bandaríkjunum í átakanlegri Facebookfærslu. Færsluna birti hann aðeins þremur dögum eftir að unnusta hans Rebecca Bunting lést í hrikalegu slysi. Ferðalög voru ein helsta ástríða parsins og heimsóttu þau meira en 50 staði á tveimur árum. Seinasta ferðalagið sem þau fóru í saman var til Íslands, tveimur vikum áður en Rebecca lést.
Rebecca var ljósmyndari sem sérhæfði sig í taka myndir af eyðibýlum og yfirgefnum stöðum og þótti hún einstaklega lunkin við sjá fegurð þar sem aðrir sáu hana ekki. Fran segir þau hafa deilt áhuganum á ljósmyndun og verið ákaflega samrýmd og náin. „Við skipulögðum líf okkar í kringum dagskrána hjá hvort öðru. Það kom sjaldan fyrir að við gerðum eitthvað sitt í hvoru lagi, við vorum allttaf saman.“
„Ég er svo glaður að við fórum til Íslands og Ítalíu saman fyrir aðeins tveimur vikum. Það var uppáhaldsferðin mín,“ segir Fran. Hann segir að Rebecca hafi verið frökk og ævintýragjörn og hikaði hún ekki við að fara út á ystu nöf til að ná eins góðum myndum og mögulegt var.
„Ég var alltaf að vernda hana af því að ég var svo hræddur um að það myndi eitthvað koma fyrir hana.Í hvert einasta sinn sem við fórum að skoða nýja staði þá þurfti ég að biðja hana um að klifra ekki upp á þetta, koma niður úr þessu. Þegar við vorum á Íslandi var ég alltaf að biðja hana um að fara ekki lengst út á klettabrúnina.“
Við fórum í yfir fimmtíu ferðalög saman og þar af fimm sinnum til útlanda. Ég veit ekki um neitt par sem ferðaðist eins mikið og við á tveimur á hálfu ári. Við lentum í ótrúlegustu uppákomum.“
2. júní síðastliðinn fóru Fran og Rebecca að taka myndir í yfirgefnu húsi í norðausturhluta Fíladelfíuborgar. Þegar þangað var komið vildi Rebecca fara inn í stokk fyrir frárennslisvatn og taka myndir þar. Það reyndist afrifarík ákvörðun. Fran birtir tvær myndir með færslunni. „Á myndinni til vinstri má sjá stokkinn sem við fórum. Vatnið var minna en sex sentímetra djúpt,“ segir hann og bætir við að þau hafi heimsótt staðinn nokkrum sinnum áður og farið þá ofan í stokkinn. Sjálfur hafi hann margoft leikið sér inni í stokknum sem barn.
Þá segir hann þau hafa athugað veðurspána áður en þau fóru og hvergi séð spáð rigningu. „Eftir rúmlega 40 mínútur, þegar við vorum að taka seinustu myndirnar heyrðum við í vatnsstraumnum,“ ritar hann þvínæst. „Á innan við fimm mínútum náði vatnið upp í mitti. Við reyndum að finna útgönguleið en tveimur mínútum síðar náði vatnið upp í hálsmálið á okkur og kröftugur vatnselgurinn ýtti okkur fram og til baka inni í stokknum. Við öskruðum hvort á annað og reyndum að sannfæra hvort annað um að það yrði allt í lagi,“ segir Fran og bætir við að straumurinn hafi þvínæst hrifsað Rebeccu í burtu, og sogaðist hún undir járnhlið á hinum enda stokksins. Fran fór sömu leið innan við mínútu síðar en rak síðan höfuðið í grjót og missti meðvitund um stund.
„Þegar ég vaknaði var ég komin lengst út í á og búinn að flækja mig í trjágrein. Ég skreið í land og reyndi að standa á fætur en gat það ekki. Ég öskraði nafnið hennar en fékk ekkert svar. Vatnselgurinn var búinn að rífa af mér öll fötin fyrir utan stuttermabolinn og nærbuxurnar. Það var nístingskalt og fæturnir á mér voru blóðugir en ég klöngraðist á fætur og staulaðist meðfram ánni til að reyna að finna hana,“ rifjar hann upp. Hann segist að lokum hafa gert sér grein fyrir að hann yrði að fara og ná í hjálp.
Daginn eftir fannst lík Rebeccu í ánni. Fran kveðst vera sundurtættur af sorg og söknuði. Hann er staðráðinn í gefa út ljósmyndabók með myndum hennar, og þar sem að Rebecca var mikill dýravinur segist hann einnig ætla að koma á fót dýraathvarfi fyrir hana. „Hvíldu í friði ástin mín og líttu eftir fjölskyldunni þinni, þau þurfa svo sannarlega á því að halda þessa stundina. Ég mun halda áfram að tala við þig á hverjum degi. Akkúrat núna er ég að stara upp í loftið og segja upphátt hvað ég sakna þín mikið.
„Fyrirgefðu mér Becca. Ég reyndi eins mikið og ég gat. Ég vildi ekki að þú færir á spítalann, ég vildi halda áfram að passa þig alla nóttina. Ég sakna þín svo mikið. Ég hef aldrei grátið eins mikið. Ég hef aldrei beðið jafn oft til Guðs og ég hef aldrei þurft að grátbiðja svona mikið um fyrirgefningu. Ég hef aldrei upplifað svona mikinn sársauka. Ég hef ekki sofið í þrjá daga. Ég er líkamlega veikur án þín. Ég vil bara vera með þér.“