Snæbjörn Ragnarsson er meðlimur í tveimur af vinsælustu hljómsveitum landsins, Skálmöld og Ljótu hálfvitunum. Að auki er hann tveggja barna faðir sem vinnur á auglýsingastofu frá klukkan 9 til 17 á milli þess sem hann sinnir rokkstjörnuhlutverkinu í hjáverkum. Snæbjörn, sem er aldrei kallaður annað en Bibbi, settist niður með Kristni H. Guðnasyni, blaðamanni DV, og ræddi æskuna, drauminn um Ólympíuleikana, hljómsveitalífið og sjálfsvígið sem hafði gríðarleg áhrif á líf hans.

Hér fyrir neðan er að finna brot úr ítarlegu helgarviðtali DV við Snæbjörn Ragnarsson.

Hann segist hafa átt afar auðvelt með nám og naut sín vel á Laugum. Það breyttist þó þegar hann flutti til Húsavíkur að loknum barnaskóla. „Þar rakst ég í raun á vegg félagslega. Ég hafði alltaf verið mjög sterkur á því sviði og leitaði því strax til þeirra sem drottnuðu efst á félagslega pýramídanum. Sá hópur lagðist eiginlega á mig og hélt mér í raun markvisst niðri. Það var daglegt bögg og stríðni, til dæmis ef það var haldið partí þá fékk ég vitlaust heimilisfang til að byrja með. Allt í einu var ég orðinn trúðurinn og upplifði reglulega mikla niðurlægingu,“ segir Snæbjörn. Hann segist hafa reynt að bera sig vel á þessum árum en þessi upplifun hafi tekið sinn toll.

„Ég kveið fyrir því að fara í skólann á þessum árum og þetta hafði mikil áhrif á mig. Ég var eiginlega langt fram á unglingsár að jafna mig á þessu.“

Svo einkennilega vill til að einstaklingar sem eru nánir vinir hans í dag og jafnvel í sömu hljómsveit gengu harðast fram í þessari hegðun. „Besti vinur minn var í raun versti óvinur minn á þessum árum. Við erum samt löngu búnir að ræða þennan tíma opinskátt og hreinsa allt út,“ segir Bibbi og brosir.